Estamos renovando MisPueblos.es
En las próximas semanas tendremos una versión completamente renovada,
mientras tanto no publicaremos actualizaciones.
Disculpen las molestias.

Barres

Asturias - Asturias

NOTICIAS

Si quieres mantenerte informado de lo que ocurre en BARRES, esta es tu página, puedes añadirla a tu sección de "Favoritos". No sólo encontrarás noticias de Barres, también te informamos de las localidades mas cercanas donde se vayan generando datos de interés.

Si quieres enviar NOTICIAS relacionadas con Barres puedes hacerlo. Recuerda que puedes complementar la información con una fotografía.

 

Restaurantes en Barres

Barres > Noticias

EL MURO DE....CASADAGRANDA

EL MURO DE....CASADAGRANDA

Cada día que pasa, más vemos, palpamos y nos damos cuenta de la división de Bares (Barres de arriba y Barres de abaxo) Barres del Norte y Barres del Sur.
Impasibles contemplando todos, viendo a cada vecino en su sitio, en cada lado: Manolo de Estrella, Manuel de Eugenia, Domingo de Gorrete, Ton de Emilia, Rego, Pepe da Pita, Federico, Jorge etc.... y por el otro Marcial del Santín, Carlos el jardinero, Luciano, Ramón del Carraco. Divididos por una inmensa trinchera de más de 50 m. de ancho, hace que estos vecinos casi...ni se tratan, se ven, eso si, a distancia. Sus descendientes serán, dentro de muy poco tan desconocidos como los de Ribadeo. ¡Que pena!. Sin solución.
Pero bueno, todos como "oveyas", encantados. A vivir que son dos días.
Animense vecinos y, sin fatar a nadie, expongan aquí lo que pasa y nos sucede para tratar de arreglar algo para el futuro.

miércoles, 24 de febrero de 2010 a las 15:04

 

PUENTE DE BARRES

PUENTE DE BARRES

Amigos: Cayó el Muro de Berlín y se levantó uno similar en Casa que hace imposible el paso entre El Campón y Casa de la Granda. Nosotros, queridos amigos de Barres, tenemos lo que merecemos. No, no es "mala lengua", es que no nos preocupamos ni un ápice pero, la verdad, es que NADIE se preocupó de nosotros, de nuestros sucesores y por supuesto de la zona.
Allá con su conciencia los responsables, municipales y regionales.
¿Sabéis qué?, si queremos algo no hay más remedio que volver a las asociaciones de vecinos y ya veréis como nos atienden antes de que pidamos. Si disfrutásemos de una asociación así, irígamos 20 ó 30 vecinos al próximo pleno municipal y lo reventaríamos, eso si, avisando previamente a los medios para que fuesen de testigos y se enterasen en toda la Región por lo menos.
Sres., mucho cuidado con estas palabras que no van en contra de nadie, si no que tratan de hacer ver la realidad. Si existe alguien que lo justifique que lo exponga.

sábado, 28 de marzo de 2009 a las 21:09

 

PREGON FIESTAS ECEEHOMO Y HOMENAJE A NUESTROS MAYORES

PREGON FIESTAS ECEEHOMO Y HOMENAJE A NUESTROS MAYORES

Fué leido en la iglesia de Barres, ante todo el pueblo. Fueron muchas las personas que por motivos, principalmente, geográficos no lo han podido oir. El poder leerlo ahora en la wed, escrito en la fala de la zona, seguro que emocionará a mas de uno por su ternura y haber llegado al corazòn de todos los barrenses.
PREGÓN Y HOMENAJE A NUESTROS MAYORES:
Barres, a 19 de agosto de 2008



Martina López Rivas 17/01/1919
Asunción García García 19/03/1920
Mª América García Cernuda 02/07/1920
María Fernández gonzález 23/12/1920
Manuel Martínez López 07/01/1920
Felisindo Rodríguez Rodríguez 10/11/1920



Buenas tardes:
Familiarmente, entre amigos y vecinos soy conocido como TON, Ton del Cosco.

Todo lo que comentaré en este pregón que me toca leer hoy, va en honor de las 6 personas a homenajear aquí presentes, CUATRO SRAS. Y DOS SRES, todos de Barres, menos dos que, a pesar de no haber nacido AQUI, llevan mucho tiempo viviendo entre nosotros y son también muy apreciados por todos.
El homenaje se lo ofrecemos solo por dos razones: UNA: por haber nacido antes que nosotros y LA OTRA, mas importante, por MERECERLO, por tenerlo muy currado, ya que les tocó vivir unos tiempos difíciles; parte de ellos, alrededor de la guerra. Pasaron, por tanto, muchos sacrificios, muchos sinsabores y calamidades, teniendo, incluso, muchas veces, limitada su libertad de expresión.
Tienen que seguir viviendo ahora y mucho tiempo mas, para poder compensar los amargos tragos, afortunadamente, hoy ya pasados.
Como pregonero, pido a todos seguir respetándolos y escuchándolos ya que, así, egoístamente hablando, podemos aprender mucho y bueno de ELLOS.


Pido disculpas a aquellas personas que puedan estar hoy aquí, que no entiendan el habla nuestra, A FALA DEL OCCIDENTE DE ASTURIAS, pero, como las mayorías mandan y como, de momento, no soy capaz de poder hablar de las dos formas a la vez, fala y castellano, pues no me queda mas remedio que expresarme hoy en la primera que, además, tanto nos gusta a todos.

A nosa fala e muy importante, danos entidad y, como ben sabedes, distínguese de todas as dos outros pueblos que nos rodean y, mas según aumenta el círculo geográfico. Dentro del noso pueblo non falamos igual en todos os barrios: Na zona residencial da Casadagranda y muitos barrios mas de Barres dicense algúas palabras como por ejemplo: Penedo, vestido y, sin embargo, nel centro URBANO de Villadún dícese: Peneo, vestío.
No obstante todos os nacidos aquí, y algún achegado, falámosla muy ben, pos aprendémosla na cocía da casa y praticámola con os amigos, na escola primeiro y agora onde quera que nos atopamos. Sempre pensamos nela pra, a continuación, pasarla ou traducirla al castellano de ey que condo nos cabreamos no nos da tempo a cambiar y falámosla sin disimulo, teña quen teña delante. De Luarca pra aló chámannos galegos. Grave ofensa, respetando aos vecíos del outro lado da Ria. Con esas dedicacioes, eo sempre yes contesto: ANTES DE FALAR DEBIADES ESTUDIAR GEOGRAFÍA.
El escribirla e outra cousa, e complicado, motivo por el cual vamos perdéndola pouco a pouco y, si non se toman medidas, perderase definitivamente y, que duda cabe, el perdela sería gravísimo. Desde aquí quero pediryes a os homes y muyeres contemporáneos de Barres, que yes sobra preparación y destreza pra que, de ua vez por todas, plasmen a gramática dela nun libro que podíamos, posteriormente, editar pra que quedase pra as generaciois presententes y, sobre todo, pras que veñan.

Eu nacín na zona residencial da Casadagranda. Fiyo de Francisco, que veo de Grandas de Salime y de Joaquina del Cosco que naceo tamen onde nacin eu. Soy neto de Sancha; mia abola materna, única que cheguei a conocer dos 4 abolos y da que sempre sufrín ua gran influencia en todos os valores que ua persona debe portar por a vida pra intentar ser, como aquí decimos aqui, COMO E DEBIDO. Teño algo de alma del outro lado da Ría, pos mia abola veo casarse a Barres, desde Villaselán.
Tou muy contento porque, a partir de hoy, pasarei, entre outros muitos, a formar parte dos homes y muyeres célebres de Barres desde que empezaron a lista os dous primeiros, aquel día, na escola, con motivo de preguntarye el maestro a Manolín de Lacón: A ver Manolín, mencióname a dos hombres célebres: contestando el aludido: Si señor maestro: Tino de Flora y Eu.
Quero darye as gracias a todos os componentes da Comisión das nosas Festas de Barres, por a invitación que me fagueron pra tar hoy aquí, por medio de Emilio el de Ramonita (eo chámoye de lucero) con el cual, despós de largas negociaciois amañamanos y, entre outras poderosas razóis, como por ejemplo el ser de BARRES, conocer muito a homenajeados y vecíos, acordeime, y soy persona agradecida, que non me podía negar, pos 50 anos atrás prestaronme Rosita y Ramonita, as pequenas bicicletas que tían, con as que tan ben aprendemos a andar por el medio da carretera general esquivando, de vez en cuando, os camiois da Vitoria y de Rodríguez, mentras tanto, mía madre, vendía na tienda da viña lenzo, franela, vichí y chapios da Veiga.
Nada mas aceptar el reto, que pra un de Barres como eo non e pequeno y mas sabendo que non soy nin aspiro a ser profeta en ningún sitio y menos na mía terra, sentín uas mariposas engalando por el estómago, que me fixeron muitas telergas y, como consecuencia dalegria que me contagiaron, al momento, empecéi a soñar y desfilaron, por a mia mente, muchísimas vivencias reales que vivin nel meo querido Barres y que nunca olvidarei.

Os protagonistas homenajeados hoy, naceron todos entre os anos 1.919 y 1.920, son chavales duntempo. Irenos nombrándolos a lo largo del pregón por orden de nacimiento y, lógicamente, primeiro as Sras., xa que as buenas costumbres non deben perderse.

Os homenajeados viviron toda ou ua parte da sua vida neste escenario rural; onde encuadraron a sua dilatada vida laboral, trabayando na labranza y despós na ganadería, que son duas cousas distintas, y outros nos servicios.

Martina López Rivas, (Martina da Viña) que, xunto con el sou home Pepe tuveron 4 fiyos, 3 nenas y un neno. Ten 10 netos y 1 bizneto. Vive con a sua fiya Rosinía en Gijón. El matrimonio dedicouse, entre outros menesteres, a compra-venta de hovos, compartida esta labor con a explotación, en franquicia, de ua máquina desnatadora de leite, al servicio de muitos ganaderos que yo levavan despós de mecerlo a mao. Pareceme que tou vindo a Martina dándoye manivela a aquela centrifugadora que separaba a nata del suero. A Martina, levavamosye leite y traguiamos os decilitros de nata apuntados nua cartilla y el suero pra a casa pra os cochos que yes costaba muito comerlo; quen lo iba a decir: entonces nada lo valorabamos y agora pagámoslo ben en forma de lácteos con nombres rimbombantes xa que dicen que quita el colesterol y non engorda ¿Cómo vai engordar?.
Con esos dous trabayos criaron os fiyos. Eu era muy amigo del sou fiyo Manolín xa que lia con él novelas del oeste, de Marcial Lafuente Estefanía, mentras esperaba que chegase Pepe nel ALSA das 11 da noite, desde Avilés que, con funcióis de carteiro, por si fora pouco lo que tia que faguer, traguia, semanalmente, sin fallar ua sola vez, carta de mia irmá pra mia madre que la esperaba como agua de mayo, pra nel siguiente viaxe devolverya contestada. Era esto el precursor de internet.

Asunción García García, casada con Alfonso de Juán, vecín porta con porta da mia casa, criaron a CINCO FIYOS. Asunción y Alfonso vivían da sua pequena explotación ganadera mas os trabayos que faguían aparte: Alfonso iva al mar as Figueiras, con el amigo.
Asunción, que vai buena de trabayar tamén sacando arena pra vender y ser usada pra fregar y con esas poucas pesetas de entonces axudarye al sou home a criar os fiyos. Esa arena era el único detergente que había, y que pena, por un lado que se cambiase por os dañinos que hoy nos venden en botes tan guapos. Guapa era aquela arena blanca y fina, coyida con ua cuchara y envasada en saco de lenzo, pra repartirla en burro por as Figueiras y hasta Mántaras. Tamen foi a os berberechos. Conto deixa luchado por a familia.
Asunción, eu conocin a Inocencio, tou Padre, alindando as vacas nas Regueiras. Fumaba cigarros que liaba con destreza y encendía en mecha de herva seca, con un eslabón y pedernal. Todo un arte perdido

María América García Cernuda (América del Ferrolés), nacida en Ferrera de Muñás (Valdés). Foron 11 irmáos, viven hoy 4. Veose pra a Lieira falando castellano y lougo lo cambiou, hasta hoy, por a fala y no la deixóu mas. Tocóuye saber lo que era a lama; ir coyer marisco con frío y non muito que comer; lo mismo que muitas mas muyeres de Barres y de outros pueblos naquela dura época que ta ben por aló.
Dicharachera ela, sempre falando con todo el mundo y muy cariñosa con os rapacios y rapacias, eso si sin pararse, sempre correndo y trabayando.
Desde os 18 anos, vive na Casa del Ferrolés.
Situouse como a mao dereta de Cecilia, que la recibío con os brazos abertos. Sigue hoy, como ua mas da casa que indudablemente e; reconocida como tal por todos. Hoy leva a vida reposada que ye corresponde, con algo de convalecencia de ua pequena dolencia xa superada, afortunadamente. Ayudou a criar a os fiyos de Lino y Consuelo, que tanto la queren.

María Fernández González (María de Santiago), nacida nel Tumbín, con 7 irmáos más. Ten dous netos, un delos marino. Naquelos tempos difíciles, emigrou con el sou home Ántico de Eugenia al centro de Asturias en busca de trabayo, pra sacar adelante a vida acompañados del sou único fiyo, José, hoy jubilado de carteiro y con espíritu de navegante condo era neno, pos acórdome que con destreza cruzaba con a bacita de matar os cochos por a barreira del campón condo, de inverno, taba chia de agua. Tía muitos problemas por que a embarcación era pouco estable y, un día, naufragamos ous dous, eu ouben non poder salir del mar que me parecía aquel montón de agua ¡menuda moyadura y posterior catarro con castigo de Joaquina!. Tíamos un prao, al lado da casa de María y, eso, faime acordarme que ye teño que dar as gracias a meo irmao Pepe que sempre, de muy buena gana, alindábame as vacas mentras eu iva navegar con José.

Manuel Martínez López (Manolo de Gafeiro), Foron 12 hirmaos. Manolo, vivio én Villadún desde que naceo, menos el tempo que tuvo na guerra, pra a que se foi a os 18 anos, sempre vivio en Villadún, aunque tuvo a punto de feirlo na veira del Outeiro, con motivo de ua casa que fixera y despós vendeo, pra invertir mas fuerte en Villadún, pos este barrio tirábaye muito pra abandonarlo. Tuvo tres fiyos con a sua muyer Rosario: Lola y os gemelos José Antonio y José Benito, muy amigos meos. Bueno, tonin, el xenro, tamén e igual que un fiyo pra elos. Tein 4 netos.
Manolo, que sempre tuvo muita confianza en min, quixo saber quen tirara aquela bomba na escola, preguntoume muitas veces, alegando que José Benito non sabía nada, eso si con muita gracia y sempre sonrindo y sin molestarme. Xa lo aclararemos algún día con mas tempo Manolo.

Felisindo Rodríguez Rodríguez (Félix pra a familia y os amigos). Aunque naceo en Outomuro (Orense), leva muitos anos vivindo, con a sua muyer Mercedes, entre nosoutros, en Casa de Pascual, en Villadún, Tuvo OCHO fiyos que ye deron 9 netos y dous bisnetos. Son grandes padres, sempre con el hotel a punto pra recibir a todos os fiyos, netos y biznetos. Todo el pueblo los aprecia muito porque sempre se soupo adaptar y convivir con todos.
A Felisindo conocinlo, por motivos de trabayo, en Astilleros Gondán, aló por el ano 72 del pasado siglo causándome, entonces, ua buena impresión como persona y tamén como vendedor experimentado que era y, como no, desde entonces, somos buenos amigos.

A vida, nel pueblo, condo os homenajeados hoy taban en plena actividad de trabayo desarrollábase sin excesivas prisas:

1. Os barrios de Barres eran visitados a menudo por vecíos hoy reconocidos por entrañables: Manuel del outeiro, gran practicamente y meyor maestro. Poñíanos inyecciois a todos, a personas y animales. Era así. Varias generaciois de Barres nunca ye pagaremos todo lo que por nosoutros fixo que, sin duda, os conocimientos que nos trasmitío; así como a forma de afrontar a vida, superaban cualquera dos conocidos masters que hoy se podan adquirir.
2. Eladio de Miñón, el carteiro, visitábamos casi todos os días con algúa carta dos familiares de américa y pouco mas. Si fora hoy teriasmoye medo esperando algúa carta de tráfico, de hacienda ou del Ayuntamiento. Un inverno de muito gripe comentabaye ua vecía: Ai virgen Eladio, non sei donde ven este demonio de gripe y Eladio, todo serio, contestouye: E el gripe asiático muyer, que ven por os alambres da luz.
Ciertos días del inverno tamén nos visitaba aramis, na guzzi, chiflando y con a cuchilla afilada. Os nenos tiamosye muito medo simplemente con que nos mirase y nos votase ua sonrisa salíamos correndo, por si acaso.

3. Aus 8 anos chegóu a primeira comunión da cual teño grandes recuerdos: A intensa preparación que, compartida por a buena y seria catequista Carmen de Barboucedo, levounos a vispera de San Pedro onde, sentados debaxo dos árboles que hoy xa non tan, detrás da iglesia, repasábamos el catecismo. Nesto, vimos vir a D. Enrique andando por el camín del cura con a sotana flameando al aire. Chegóu al momento y todos en silencio escuitamos: ¿Carmen, están los chiquillos preparados?, si D. Enrique, si que tan.... haber, dice D.Enrique, a un de nosotros que non quero identificar, que lo diga él si quer: ¿Eres cristiano?, contestando el interrogado: NO. Como consecuencia de tal desacato, cayeron tres horas mas de repaso pero, valio a pena, sabíamoslo despós de pe a pa.
4. El viaxe desde a Casadagranda a Barres capital, da mao de meo padre, con motivo del nacimiento de meo irmao pepe xa que non debía, parece ser, verye eu chegar a cigüeña, que era Eugenia. Bueno era tal a inocencia que el día que nacin eo mia irmá, que me leva 9 anos, taba en Ribadeo na casa duas tias y foila buscar el amigo Domingo de Romano pra que vese ver al neno y, ese mismo día, tróuxome de regalo un paquete de galletas María que, pese as advertencias de Domingo, compróumas na Casa de Jalina. Gracias mia irmá.
5. A fogueira de San Juan. Vamos buenos de luchar: Todos os rapacios de Vale y a Casadagranda. Pasábamos dous meses antes del día xuntando madera dos arboles que cortábamos a escondidas por el rio das Lamelas y de Vale, mentras os mayores dormían a siesta, pra ver el arraso condo se erguían. Acarriábamosla con el burro de Marcelina del Vite que Moncho, el sou sobrín, ye urtaba a escondidas y, encima, pra usarlo de trasporte gratis. Menudas reprimendas. Bueno, foi ua buena obra social.
6. Lo mas confidente y peligroso naquela época: Ouguir RADIO PIRENÁICA na cucia. Quedóume muy grabao pos pra feilo, había que cerrar portas y ventás. Al mismo tempo, algúa noite, jugaban al tute, Francisco de Juán, Jorge de Eugenia, Domingo del Remeye y meo padre. Non sei como no los prenderon a todos. Nel 77 desapareceu esta emisora, pos pra nada valía xa, instaurada a democracia.
7. Os esfoyois, onde se contaban historias de medo que, einda hoy, me poin de punta os poucos pelos que teño na cabeza. A mallega del trigo pra despós levarlo nel burro a moler a Viña, unde nos atendía Ramón del Vicho, home serio, que aos nenos, tratábanos muy ben, dábanos folletos manuales que anunciaban a película que al domingo se botaba nas Figueiras nel cine de Alejandro y que lo primeiro que mirabamos era si era tolerada menores. Sucedeulo Fernando, el sou xenro, sempre sonriente y, despós, Federico del Carraco, que nos daba buenos conseyos. A panadería de León, con Dª María despachando, olindo primeiro y Manuel da Capilla despós de panadeiros. Duas fraguas: a da Capilla y a de Nicasio; esta última unde fuméi el primer cigarro que me oubo matar y despós oubo matar meu padre a Nicasio que, encima, era meo tio. Ali aprendín as primeiras palabras de francés, con motivo de un coche que pasaba en dirección al camping das torres y, el chofer, pensando que iva perdido preguntóuye a Nicasio: Monssier, ¿CAMPING, CAMPING?; quitando a pucha y estirando el brazo en dirección al Lindigún díxoye Nicasio: Carretier, carretier dericher. Chegóu perfectamente.
8. De lo que non había na casa comprabase pouco: aceite, café, chicoria pra amecerye. A pouca fruta agenciábamosla os nenos nas huertas fora de horas lectivas. Mandábamos as compras a os nenos a Cal Carraco (Grabiel), al Manteleiro (Manolo, Manolín y María despós) y Cas Julio (Carlos y Ramona nel último tramo). Julio que, algúa vez que taba de gracia, mentras despachaba Joaquina él tocaba ua flauta de duas piezas que tia guardada nua caxa mui guapa forrada de terciopelo. David y Rosario da Canela y Joaquina de Pascua (Jalina) quedabanos lonxe, na capital y ali ibamos contadas veces. Acórdome que por el camin, al ir de compras, parabanos algúa vez ua señora que ye chamaban a Graciana que tía a casa cerca de a de Manolo de Estrella y encargábanos nun caneco 1 pt.de caña. A casa, de volta, tou seguro que non ye chegaban mas dun ral. Sabía muy amarga. Talleres de reparación de calzado, tíamos nada menos que dous, Jesús de Carmen de Avelino, persona seria, que daba muito respeto, nel mismo centro y nas afueras Suso de Caridad. Un día, si non fora por Paco faguíame Suso ir buscar a pedra de afilar as agullas a Reboledo. Tíamos tamen dous taxistas al servicio: Evaristo el Platieiro y Francisco del Cosco. Pra mercancías taba el camión de Rosendo del estanco. As taberneiras vendían roupa con a competencia de Nicolás vendéndo a domicilio y Benitín, que era un home como de juguete, vendíamos joyas que representaba de ua joyería de Ribadeo.
9. . Tamén nos vía, todos os anos, un retratista de Gijón con as fotos da primera comunión y da boda ou dos abolos pra colgalas despós na sala, non sin antes enseñalas pra reclamo, por todo Barres. Como vedes había de todo, tamén diversión: Primeiro os bailes na Casa de Julio, con Miguel Antón tocando acordión sentado encima de ua mesa y, mas adelante os grandes bailes del teleclub, controlados por Avelino del Vite que, nalgús casos, faguía de serio censor. Gracias, desde aquí, a Avelino por a sua permanente labor altruista sempre en provecho de Barres.
De vez en cuando aparecían os titiriteros; acordámonos algús de Pocapena que ofrecía a función nua bodega na casa de Julio. Tía ua irmá muy guapa, que bailaba, pero bueno, non ye faguía sombra as mozas de Barres..
10. Todo cambiou con a chegada das primeiras vacas pintas de Francia y Holanda; acompañadas por tractores que, veyos y con solazos, empezaron a vir de Castilla, pra, posteriormente, ir cambiándolos por outros novos. As casas empezaron a sustituir a bicicleta por a moto y algún coche hasta hoy que en cada casa hay ua media de tres.
11. As mulleres dos trabayadores del Astillero deixaron de levar a xanta andando a ous sous homes que, con medios de transporte modernos elos, empezaban a permitirse poder vir xantar a casa y volver al trabayo en tempo record.
12. Consecuencia de toda esta modernidad que, axudada por a parcelaria, fixo desaparecer os camíos, os carreiros, deixar as fontes y lavaderos sin usar.

NAS ÚLTIMAS DÚAS DÉCADAS OCURRIRON TRES COUSAS QUE AFECTARON MUITO AL PUEBLO, PRA MAL ÚA Y PRA VEN AS OUTRAS DÚAS:
1.- AUTOVÍA, que partío al pueblo en dous. De momento tamos sin puente pra pasar andando pra as Casas Novas, a Casadagranda, Lamelas, Vale, el Penedo y Penarronda y pra falar con os de as Casas Novas teis que berrarye desde a Casa del Carraco, si teis suerte que te oigan y, si qués velos ou ir hacia os Barrios antes comentados, teis que dar a volta por casteda, ou por Rubieira faguendo de torero esquivando nos coches. Aunque el outro día díxome un paxarin que ivan faguer el ansiado puente pral servicio de personas y animales, desde el Xebradeiro hasta Tetuán y; así, os burros pra buscar leña a ladral ou Cotapos non terán necesidad de volver pasar pos, dentro de un ano, aproximadamente, teremos el GAS nel polígono pra, a continuación, pasar pras casas que lo quiran. No obstante, si no nos fain el añorado puente os de Fomento pedimosyes un prestado a os de Tapia que pra eso tein SIETE y un mas ou menos tanto yes dará. A apertura del puente dos Santos levóunos el pouco negocio que había pra Ribadeo y, pouco a pouco, foron cerrando todas as tiendas de abastecimientos, últimamente a de Dolores.
2.- Polígono industrial del Campón, que con mas de 20 empresas ali instaladas aporta trabayo directo a mas de 200 personas. Fora del temos ua fábrica de maquinaria forestal de precisión y un taller de carpintería en Barres y outro na casadagranda. Tamén temos casas de turismo Rural, hoteles, restaurantes, bares, ferretería y almacén de muebles..
3.- INTERNET revolucionoulo todo, a través da red, podemos conseguir la mar de conocimientos buenos que nos axuden na vida diaria. Y, por supuesto, podemos manejarlo todos. Díxome Enrique ua vez que él con mas de 80 anos, ameicia muitas veces navegando por Boston, New York y todo el mundo..

Barres a pesar da sensibilidad dos tempos que nos toca vivir hoy seguirá medrando, bueno pra algo poñemos de alcalde en Castropol a un home de Barres.

Por último, comentar y pedir:


1. San Pedro goberna muy ben el sou BARQUÍN, con os conseyos del Santo Aciomo, que sabe muito deso y, además, sempre lo tá esperando nel puerto que e a iglesia, axudado por Paco de Eusebio y outros mariñeiros y el Sr. Cura de práctico delante, pero penso que vai sendo HORA que se incluya na tripulación algúa MUYER.

Lo que aquí se dixo e una pequena parte de lo que me dá el tempo y pido disculpas por non ter más y non poder nombrar a muitos mas, muyeres y homes, tan protagonistas como todos os nombrados y tamén pido disculpas por si ofendin a alguén sin querer, nada mas lonxe da mia intención.
Muitas gracias a todos por a vosa presencia y atención.
Ahora, vamos proceder a entregar us obsequios a os homenajeados y, despós, a disfrutar da semana destas festas del Sta.Aciomo y a comer todos os churros con chocolate, con a inestimable compañía de Martina, María, Asunción, América, Manolo y Félix.

Antonio Valle Suárez


domingo, 21 de diciembre de 2008 a las 22:51

 

Puente de los Santos

Puente de los Santos

Fomento adjudicará esta semana el desdoblamiento del puente de los Santos. El Ministerio contratará las obras de Barres (Castropol) a Ribadeo (Lugo) en pleno debate sobre la posible modificación del trazado de la autovía. El tramo de Barres a Ribadeo tiene 4,6 kilómetros.

miércoles, 09 de junio de 2004 a las 0:00

 

Barres es una aldea, parroqia, perteneciente al Ayuntamiento de Castropol, al norte linda con el m...

Barres es una aldea, parroqia, perteneciente al Ayuntamiento de Castropol, al 
norte linda con el m...

Barres es una aldea, parroqia, perteneciente al Ayuntamiento de Castropol, al
norte linda con el mar Cantábrico, formando la playa de Penarronda, al sur linda
con la ria del rio EO, al oeste con la parroquia de Figueras, tambien perteneciente
a Castropol y por el este con el municipio de Tapia de Casariego y las parroquias
de Tol y de Piñera ambas de Castropol. Es zona ganadera de producción lechera.

viernes, 06 de junio de 2003 a las 0:00

1
Tienes mas noticias cerca de aqu�, en Figueras, Moldes y Castropol.

Página generada el miércoles, 24 de abril de 2024 a las 20:01:45
© Mis Pueblos, S.R.L. 2006. Todos los derechos reservados. info@mispueblos.es - AVISO LEGAL - QUIÉNES SOMOS - ANÚNCIATE