Una Vela en Navidad
Mi deseo es que te metas
esta Noche en un Portal.
Que te olvides de problemas
y recuerdes bien su Paz.
La pobreza nunca impide
disfrutar de la Verdad,
si desprecias la mentira,
la avaricia y la maldad.
En el Portal han entrado
cuatro banqueros suízos
y a san José le entregaron
una cesta de chorizos.
Son chorizos de cebolla,
también los hay al ajillo,
muy bien bañados en cava
y en sabroso tempranillo.
¡Está claro que hasta el gato
mete el rabo en el cepillo!
(Feliz Navidad a todos los que le encuentren SENTIDO).
jueves, 19 de diciembre de 2013 a las 19:39
|
Para Mary RB.
Hola, Mary. Graciñas por os bos desexos da túa parte. Xa está todo coma antes, inda que se nota un suco de dez centímetros que se irá enchendo cando pase o "agradón" na sementeira do liño.
Se che gustan as parvadas que escribo... non te preocupes porque inda quedan muitas no tinteiro e penso seguir sementándoas. Gracias outra vez e Felices Festas.
martes, 17 de diciembre de 2013 a las 13:27
|
Da muller de quen...
 Non sei se vos dixen que o galo entraba nos poleiros para furtarlle os ovos ás pitas, pois non tiña abondo cos seus, que só eran dous. Non vaias pensar que a idea do furto ovárico era súa, pois de pensar quedáronse sin miolos as millores cachuchas que por iste mundo teñen pasado. A idea de que furtara os ovos pasoulla telepáticamente a muller de quen como pasan os cartos dos petos públicos ás contas na Helvetia. ¡Ti rouba cantos ovos poidas que xa me adicarei eu a facer con eles o que millor sei: escachalos!
Non penses ti que escachar ovos é cousa doada. Como non o fagas con xeito cando queres fritilos o máis seguro é que che saia unha bosteira esborrallada, sin xema nin clara e sementada de cascabullo. Pois a muller de quen falo, que non sei de quén é e por iso se chama a muller de quén, tiña un xeito moi xeitoso de escachar os ovos. Ela, nas feiras da Vila, que antes non facían feiras ondequera que cadrase, axiña se arrimaba a onde cheiraba a quente. ¡Quén te dera vivir naqueles tempos, cando quentabas o caldo e podíalo solber sin que ninguén che metera a culler na tixela para paparche o vinteún por cento do contido da mesma! A meirande parte da xente xa a coñecía e facía o que non digo para alonxala da mesa do xantar. Pero ela axiña se enfurruñaba e arrepolábase toda, arrincando mañuzos de pelo coma se andivera a facer a seitura en leiras alleas. E berraba a condanada igual que unha cabra a parir se se dá o caso de que o cabrito sae atravesado.
- ¡¡O meu cú é tan cú coma o dos outros e podo pousalo onde me saia da perrecha!!
E así, emperrechada, íase sentar na mesa da presidencia, que hoxe, coa democrafia dos demoños, calquera pode chegar a onde non chegan nin os da Nasa. Total para contar catro larocadas sin sentido... calquera sirve, lé tío Nabor. Pois resulta que o tío Nabor pasaba o día a remexer na gaita, non porque fose gaiteiro, senon porque o operaran de rapaz da "protesta" e o fol non lle deixaba de pingar. Cando trompicaba na feira coa muller de quen, axiña lle metía ela por sú da saia...
- ¡¡Ai Nabor, hoxe véxote moi amarelo e iso é mala sinal!!
- ¡Olla qué casualidade! Eu andaba na procura de alguén que lle me fixera unha palleta á gaita e Deus noso Señor dos ceos, que en paz descanse, parece que me escoitou e mandoute a tí.
- ¿Por qué carallo falas mal do noso Señor coma se estivera morto..?
- ¡¡Eu non falo mal, porca mal leitada!! Pero como ó sétimo día descansou... inda debe estar no paro porque non se lle olla por ningures.
- Se non houbera ninguén no paro ónde ían traballar os do Inem, que non saben facer outra cousa...
- ¡Tambén cho digo..! ¿Entón váslleme facer unha palleta á gaita ou llo pido á Choupina..?
- ¡Vale, fágochella eu! ¡¡Pero primeiro tés que me convidar a uns grolos de viño de Alvarellos... e unha zanca de cabrito do Piornedo!!
- ¡Eeeeh, no Piornedo xa non quedan cabritos, que se xuntaron todos e fóronse nun bloque camiño da casa da Apóstolo, por se os picheleiros de Santiago os trataban millor! Agora adícanse a pasear a pancarta por catro cadelas para ir tendo que levar ó bandullo...
- ¡Déixate de lerias e convídame a uns chanqueiros! Despois tés tempo de falar de política e toda isa trapallada de cagaleiros andantes.
- Está ben; pero vai pensando na millor palleta que lle me podes facer á gaita.
- Non devezas, meu rolo, porque está garantida a óptima calidade das miñas palletas.
E vanse os dous ó chiringuito do Quincalleiro para tomar uns grolos de viño da Peneda, que de outro xa non queda.
lunes, 16 de diciembre de 2013 a las 20:03
|
¡Lerelereleré!
Soy un pelo del sobaco,
unas veces don Francisco
y otras veces sólo Paco.
Me llamó del ministerio
de turismo una azafata
ofreciéndome, ¡oh, misterio!,
la tarifa más barata
para irme al cementerio
sin que dé mucho la lata.
Como estoy ya jubilado
y tampoco no cotizo
no estaría mal pensado
que me fuese al cobertizo
aunque sea de alquilado
pa que venga otro chorizo,
que jamás ha cotizado,
ex-ministro advenedizo,
a ocupar mi reservado.
¡Un cristal muy quebradizo!
Como tengo poca gracia,
sin llegar a desgraciado,
le conté lo de la acacia
que crecía allá en un prado
sin saber de la falacia
del labriego mal criado
que viviendo en democracia
la vendía en el mercado.
Con sus pelos mi sobaco
sigue siendo un asterisco.
¿Que me llaman don Francisco..?
¡Qué más da, prefiero Paco!
lunes, 16 de diciembre de 2013 a las 20:02
|
Para Paco Barxa
Paco dixome teu irman Xerardo que te operaran a semana pasada, espero que te recuperes moi pronto e asi sigas escribindo cousas bonitas como ti sabes, unha apreta.
jueves, 12 de diciembre de 2013 a las 10:08
|
